Ik wou af en toe dat ik een tool had waarin ik mijzelf kon dwingen tot het uiten van creativiteit.
Ik voel een bepaalde stagnatie bij het schrijven van teksten voor mijn nieuwste wereldhit of bij het pakken van de juiste woorden voor een blog of gedicht.
De laatste keer dat ik een muzikale tekst op papier kreeg die niet het gehalte had van de alom bekende "rozen en violetten" kan ik al niet eens meer herinneren.
Toen ik nog een klein meisje was leek ik daar totaal geen moeite mee te hebben. Bruiste ik van de energie en bezat ik een onuitputbare bron van creativiteit waar ik ten alle tijde uit leek te drinken.
Als kind was ik anders dan andere kinderen uit de omringde dorpen. Op mijn tweede levensjaar jatte ik de LP platen van mijn vader en kon ik uren met de koptelefoon naar het nummer "mannen met baarden" luisteren.
Vooral toen de muziekzender TMF werd gelanceerd zat ik met mijn schriftje voor de dagtop 5 zodat ik geen enkel nieuw nummer zou missen omdat ik de teksten en dansjes sneller wou leren.
Toen ik iets ouder werd kon ik de choreo van onder andere britney spears en .n'sync overkijken met mijn dansclubje (hou je vast) "sensuality" en achteraf gezien kregen wij na mijn grote verbazing altijd de mogelijkheid om elke week te oefenen onder schooltijd.
Bij muziek alleen bleef de liefde voor het creatieve vlak niet hangen. Ik ging ook bij de lokale toneel vereniging waar ik tot halverwege mijn puberteit veel hoofdrollen heb mogen vertolken. Beoefende ik enorm veel sporten om de onuitputbare bron van energie in mij in ieder geval een doorstroom te geven en had elke dag in de week een les. Genoot met volle teugen van het bewegen waarbij ik in turnen en volleybal behoorlijk excelleerde.
Nu ben ik bijna drieëntwintig en sta,dit even vooropgesteld, alsnog aan het begin van de rest van mijn leven. Maar het zinnetje "later als ik groot ben" is eigenlijk wel al aanbeland in het nu. Mijn dagindeling bestaat niet meer uit de hitlijsten bijhouden en toneelstukken schrijven. En heb uiteindelijk nog weinig concrete doelen bereikt die ik toen voor ogen had. Dwalende gedachtes die gepaard gaan met de nodige onrust en de weg naar onbezonnenheid is onomkeerbaar.
De weg vooruit, waarin hij eerst recht liep, is nu met bochten hobbels en kruispunten op de levens-tomtom aangeduid. Het weer wat voor me ligt richting de horizon zorgt vaak voor een wazig zicht in de verte.
Met geen duidelijk aangeven route, geen duidelijk vervoersmiddel en geen vaste reispartner ga ik de weg met plezier tegemoet om mijn creatieve bron weer van water te kunnen voorzien. Ondanks dat ik er misschien minder tijd voor heb gekregen in vergelijking tot het verleden, mag ik in het NU heel blij zijn met wat mij is gegeven om de reis verder mee te voorzien. Vangrail, airbags, kilometerteller en een altijd werkende radio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten