In de kou en het donker liep ik door de sneeuw naar een verlaten bushalte, hopend dat er na een lange dag iets langs zou komen wat me naar de volgende plaats van bestemming zou brengen. Ik keek om mee heen en zag alleen oase van wit en hoor volledige stilte. Met bibberende handen zoek ik naar een vuurtje om mijn sigaret aan te kunnen steken. wanneer ik deze uit mijn handen laat vallen en weer omhoog kijk, zie ik in de verte een gestalte mijn richting op lopen. Wanneer "het" dichterbij komt zie ik dat het een man is. Wanneer de man beter in zicht komt zie ik zijn gespierde postuur. een groot lijf, leren jas, een twee dagen baardje, heldere ogen en een vriendelijke lach. hij kijkt me recht in mijn ogen aan en begroet me met een spontane, hallo!
ik kijk nog even om mij heen om dit moment te beseffen. Staat er niemand anders naast mij? heeft hij het tegen mij? ik groet hem terug met een hallo en hij gaat naast me zitten.
een moment van stilte, niemand te bekennen, alleen een uit het niets verschenen adonis en ik, naast elkaar op 1m2.
We schijnen gemeenschappelijke interesses te hebben en ik merk dat ik op een makkelijke manier met hem kan converseren.
We praten over de dagelijkse dingen en in mijn hoofd is mijn checklist op volle toeren vinkjes aan het zetten.
we stappen kletsend uit bij dezelfde halte en opper dat ik sinterklaas inkopen moet gaan doen. Hij claimt hetzelfde. Als grap vraag ik of hij hulp nodig heeft met de vrouwelijke cadeaus en hij antwoord verbazingwekkend genoeg met een volmondig "Ja".
samen gaan we winkel in en winkel uit. Ik help hem met de cadeaus voor zijn vader en moeder en kom met creatieve input voor een surprise. wanneer we in een kledingwinkel voor mannen zijn probeer ik alle hoeden op mijn eigen hoofd en wordt ik uitgelachen met een knipoog en is er zowaar een "moment" waarin onze ogen elkaar kruisen en we beiden met ons blik aan elkaar vertellen hoe raar/spannend/gezellig/spontaan/leuk deze situatie is.
wanneer de verplichte cadeaus zijn gehaald heb ik het gevoel dat ik de bijzondere ontmoeting moet gaan verbreken om als een sterke vrouw aan te geven dat ik heus andere dingen te doen heb dan met een woest aantrekkelijke man sinterklaasinkopen te doen voor zijn familie.
op zijn schattigst en een beetje verlegen vraagt hij of ik misschien ook facebook heb. Ik antwoord dat we waarschijnlijk die stap wel over kunnen slaan, aangezien we samen al zijn wezen winkelen. Ik geef mijn nummer en krijg vervolgens die van hem wanneer hij mijn telefoon over laat gaan . Ik pak zijn hand beet en zeg,
"Ik heet karen trouwens"..hij knijpt even in de mijne en zegt zijn naam. langzaam glijden onze handen uiteen en ik sluit af met een.."sms me maar" en probeer heel stoer weg te lopen wanneer ik me heb omgedraaid en met mijn haar heb geschud.
"zal ik zeker doen!" hoor ik nog achter mij.
Ik ben nog steeds aan het wachten....ook op zijn reactie
