kaykay chanel

kaykay chanel

donderdag 9 december 2010

encounter

In de kou en het donker liep ik door de sneeuw naar een verlaten bushalte, hopend dat er na een lange dag iets langs zou komen wat me naar de volgende plaats van bestemming zou brengen. Ik keek om mee heen en zag alleen oase van wit en hoor volledige stilte. Met bibberende handen zoek ik naar een vuurtje om mijn sigaret aan te kunnen steken. wanneer ik deze uit mijn handen laat vallen en weer omhoog kijk, zie ik in de verte een gestalte mijn richting op lopen. Wanneer "het" dichterbij komt zie ik dat het een man is. Wanneer de man beter in zicht komt zie ik zijn gespierde postuur. een groot lijf, leren jas, een twee dagen baardje, heldere ogen en een vriendelijke lach. hij kijkt me recht in mijn ogen aan en begroet me met een spontane, hallo!

ik kijk nog even om mij heen om dit moment te beseffen. Staat er niemand anders naast mij? heeft hij het tegen mij? ik groet hem terug met een hallo en hij gaat naast me zitten.
een moment van stilte, niemand te bekennen, alleen een uit het niets verschenen adonis en ik, naast elkaar op 1m2.
We schijnen gemeenschappelijke interesses te hebben en ik merk dat ik op een makkelijke manier met hem kan converseren.
We praten over de dagelijkse dingen en in mijn hoofd is mijn checklist op volle toeren vinkjes aan het zetten.
we stappen kletsend uit bij dezelfde halte en opper dat ik sinterklaas inkopen moet gaan doen. Hij claimt hetzelfde. Als grap vraag ik of hij hulp nodig heeft met de vrouwelijke cadeaus en hij antwoord verbazingwekkend genoeg met een volmondig "Ja".

samen gaan we winkel in en winkel uit. Ik help hem met de cadeaus voor zijn vader en moeder en kom met creatieve input voor een surprise. wanneer we in een kledingwinkel voor mannen zijn probeer ik alle hoeden op mijn eigen hoofd en wordt ik uitgelachen met een knipoog en is er zowaar een "moment" waarin onze ogen elkaar kruisen en we beiden met ons blik aan elkaar vertellen hoe raar/spannend/gezellig/spontaan/leuk deze situatie is.
wanneer de verplichte cadeaus zijn gehaald heb ik het gevoel dat ik de bijzondere ontmoeting moet gaan verbreken om als een sterke vrouw aan te geven dat ik heus andere dingen te doen heb dan met een woest aantrekkelijke man sinterklaasinkopen te doen voor zijn familie.

op zijn schattigst en een beetje verlegen vraagt hij of ik misschien ook facebook heb. Ik antwoord dat we waarschijnlijk die stap wel over kunnen slaan, aangezien we samen al zijn wezen winkelen. Ik geef mijn nummer en krijg vervolgens die van hem wanneer hij mijn telefoon over laat gaan . Ik pak zijn hand beet en zeg,
"Ik heet karen trouwens"..hij knijpt even in de mijne en zegt zijn naam. langzaam glijden onze handen uiteen en ik sluit af met een.."sms me maar" en probeer heel stoer weg te lopen wanneer ik me heb omgedraaid en met mijn haar heb geschud.
"zal ik zeker doen!" hoor ik nog achter mij.

Ik ben nog steeds aan het wachten....ook op zijn reactie

zaterdag 30 oktober 2010

liefde voor mijn stad



Toen ik regelmatig te logeren was bij mijn zus op haar studentenkamer met mijn veertien jaar vond ik dat ontzettend stoer. Ik voelde me oud en volwassen omdat ik in mijn beleving het studentenleven met haar deelde. Ik kreeg haar sleutel en was onder andere in de veel voorkomende spijbeluurtjes in haar magische ruimte te vinden. Ik woonde toen nog bij mijn ouders in een klein dorpje en het voelde bevrijdend om binnen een mum van tijd in het centrum van Groningen te zijn. Zonder daar een uur voor in de bus te zitten. Ik hoopte op dat moment dat ik ook ooit zelf een spannend studenten leven zou krijgen. Met het liefst een kamer in de binnenstad. Want dan had je het pas echt voor elkaar.

Natuurlijk gebeurde een toplocatie bemachtigen niet meteen, maar uiteindelijk heb ik mijn zin gekregen. Na een aantal kamers versleten te hebben kon ik bij een toemalige vriendin in haar huis trekken op het allermooiste stukje centrum van Groningen. En deze kamer is , as we speak, over 2 dagen niet meer van mij omdat ik ga verhuizen.
Nu zit ik op mijn slaapbank die ik 6 jaar geleden heb aangeschaft in de kamer waar ik toen ik veertien was van droomde. Ik ga hem verlaten. Niet alleen deze ruimte maar ook mijn studententijd en een stuk kind wat ik hier achter me laat. Ik ben op deze 16 m2 volwassen geworden. kijk met een bepaald nostalgisch gevoel om me heen en zie de herinneringen die ik in deze ruimte heb gecreëerd weer voor me.
Heb hier met verschillende mannen de liefde bedreven waarvan ik er misschien een paar zou willen wissen. Vele tranen vergoten om diezelfde mannen en veel flessen wijn opengekurkt. Voor het eerst harddrugs gebruikt en etentjes georganiseerd. ruzies gemaakt en in mijn wasbak gekotst maar vooral ontzettend veel gelachen.

Over een paar dagen zal een nieuwe jonge meid dezelfde dingen beleven in deze ruimte op deze prachtige locatie van de stad. Ze zal haar hart gebroken krijgen, dronken worden, in dezelfde wasbak kotsen en de hele ruimte door sexen waar mijn bilafdruk ook heeft gezeten. Ik geef de fakkel door en laat de ruimte vrij voor nieuwe herinneringen. Dit hoofdstuk gaat voor mij dicht en heb weer nieuwe dromen om achterna te gaan.
Maar ik zal nooit vergeten dat ik heb gewoond op deze 16m2 waar hartje stad zich aan mij heeft vergrepen. Mijn liefde heeft gepakt en verorberd, om hem vervolgens weer door te geven.

vrijdag 3 september 2010

cest la vie...

Ik wou af en toe dat ik een tool had waarin ik mijzelf kon dwingen tot het uiten van creativiteit.
Ik voel een bepaalde stagnatie bij het schrijven van teksten voor mijn nieuwste wereldhit of bij het pakken van de juiste woorden voor een blog of gedicht.

De laatste keer dat ik een muzikale tekst op papier kreeg die niet het gehalte had van de alom bekende "rozen en violetten" kan ik al niet eens meer herinneren.
Toen ik nog een klein meisje was leek ik daar totaal geen moeite mee te hebben. Bruiste ik van de energie en bezat ik een onuitputbare bron van creativiteit waar ik ten alle tijde uit leek te drinken.

Als kind was ik anders dan andere kinderen uit de omringde dorpen. Op mijn tweede levensjaar jatte ik de LP platen van mijn vader en kon ik uren met de koptelefoon naar het nummer "mannen met baarden" luisteren.
Vooral toen de muziekzender TMF werd gelanceerd zat ik met mijn schriftje voor de dagtop 5 zodat ik geen enkel nieuw nummer zou missen omdat ik de teksten en dansjes sneller wou leren.
Toen ik iets ouder werd kon ik de choreo van onder andere britney spears en .n'sync overkijken met mijn dansclubje (hou je vast) "sensuality" en achteraf gezien kregen wij na mijn grote verbazing altijd de mogelijkheid om elke week te oefenen onder schooltijd.


Bij muziek alleen bleef de liefde voor het creatieve vlak niet hangen. Ik ging ook bij de lokale toneel vereniging waar ik tot halverwege mijn puberteit veel hoofdrollen heb mogen vertolken.
Beoefende ik enorm veel sporten om de onuitputbare bron van energie in mij in ieder geval een doorstroom te geven en had elke dag in de week een les. Genoot met volle teugen van het bewegen waarbij ik in turnen en volleybal behoorlijk excelleerde.

Nu ben ik bijna drieëntwintig en sta,dit even vooropgesteld, alsnog aan het begin van de rest van mijn leven. Maar het zinnetje "later als ik groot ben" is eigenlijk wel al aanbeland in het nu. Mijn dagindeling bestaat niet meer uit de hitlijsten bijhouden en toneelstukken schrijven. En heb uiteindelijk nog weinig concrete doelen bereikt die ik toen voor ogen had. Dwalende gedachtes die gepaard gaan met de nodige onrust en de weg naar onbezonnenheid is onomkeerbaar.
De weg vooruit, waarin hij eerst recht liep, is nu met bochten hobbels en kruispunten op de levens-tomtom aangeduid. Het weer wat voor me ligt richting de horizon zorgt vaak voor een wazig zicht in de verte.

Met geen duidelijk aangeven route, geen duidelijk vervoersmiddel en geen vaste reispartner ga ik de weg met plezier tegemoet om mijn creatieve bron weer van water te kunnen voorzien. Ondanks dat ik er misschien minder tijd voor heb gekregen in vergelijking tot het verleden, mag ik in het NU heel blij zijn met wat mij is gegeven om de reis verder mee te voorzien. Vangrail, airbags, kilometerteller en een altijd werkende radio.


zaterdag 28 augustus 2010

Besef van geluk

Heel zachtjes beweegt zijn vinger over mijn arm steeds in hetzelfde ritme, een tinteling die ik voel van mijn teen naar de haarwortels op mijn hoofd.
Ik vraag met mijn allerzoetste stemmetje of "hij mij wil krielen" Nog nooit heeft hij een verzoek geweigerd en ik weet dat hij dat deze keer ook niet gaat doen.
Lachend staar ik vooruit, kijkend naar niets. Ik ben gelukkig en post coïtaal.

Wanneer ik ga liggen op mijn zij, voel ik de warmte van zijn lichaam tegen mijn rug.
Ik draai mijn hoofd om richting zijn bekende vrolijke gezicht. Terwijl ik uitspreek dat ik zo gelukkig met hem ben, raken onze handen in een verstrengeling. Op dat precieze moment hou ik zoveel van hem dat ik mijn lijf met de zijne wil combineren.

We gaan liggen op de manier die wij de naam "De Lievelings" hebben gegeven.
Het moment dat zijn been en arm volledig over mij heen liggen word ik overspoelt door een gevoel van veiligheid. Ik pak zijn hand en zeg de woorden die het moment bezegelen.

Ik hou van je
Ik ook van jou

Voor altijd?
voor altijd...


Beloofd?
Beloofd..


Een paar dagen later na het tafereel van de liefde, zit ik op een vieze bank in de studio waar hij zijn muziek maakt. Hij oogt nerveus en ik word overvallen door een golf van misselijkheid.
Waar onze relatie in al zijn ongeremdheid begon, lijkt er op deze dag een einde aan te komen en de acceptatie van dat feit is ver van mij verwijderd.

Gebroken vanaf elke cel die mijn lichaam bezit kijk hem aan en wil hem het liefst doorelkaar heen schudden. Iets wat ik op dat moment ook maar besluit te doen.
Ik heb de woorden "Het is niet voorbij, dat kan niet" 50 keer herhaald wanneer ik me als een klein babytje door hem heen en weer laat wiegen. Het kan me op dat moment niet meer schelen dat ik zwakte toon. Ik wil niet voelen dat wij elkaar niet meer gelukkig kunnen maken en dat ik in mijn ogen heb gefaald.

Omdat ik op een zeker punt deze situatie moet herpakken vraag ik of hij me naar mijn beste vriendin wil brengen om daar tot rust te komen.
Wanneer de deur opengaat naar frisse buitenlucht overvalt het zonlicht mijn vermoeide ogen en ben ik overladen met onrust.

Ik kende mijn rol als vriendinnetje van en ben nog niet bereid mijn troon af te staan. Ik ben nog niet klaar om op mijn eigen twee voeten te landen.
Als ik hem aankijk zie ik dat hij trilt en moeite doet om een zelfverzekerde houding aan te nemen.
Zwijgend lopen we de laatste honderden meters hand in hand.

Wanneer we bijna bij de plaats van bestemming zijn knijp ik zijn hand fijn en zeg ik als slotpleidooi: "jij doet dingen met een ander en ik ben je bereid je dat te vergeven. Ik ben bereid om alles wat ik in mijn macht heb te doen, om ons een kans te geven. Ik ben bereid om mezelf aan de kant te zetten en te vechten voor jou. Ik gaf je alles wat je wil. waarom ben ik dan in hemelsnaam niet goed genoeg. En begin met mijn vuisten tegen zijn borstkas aan te slaan.

Zijn handen pakken stevig mijn gezicht beet zodat hij mijn aandacht heeft.
Sorry, maar ik kan het niet meer komt nog uit zijn mond. Die woorden vormden zich als een kogel die mijn lichaam penetreert. Ik hap naar lucht en stort in.

Zoen me alsjeblieft zeg ik vanuit mijn laatste wanhoop. Hij doet wat ik van hem vraag. We verstrengelen in volle overgave omdat we weten dat deze de laatste keer zal zijn. Ik leg er al het gevoel erin wat ik nog in me heb en pak elke seconde van het moment.
Daarna draait hij zich met een ruk om en deelt mede dat hij gaat. Hij verspilt geen seconde en met een snelle pas loopt hij bij me vandaan. Mijn hand gaat naar mijn mond en ik huil dat hij moet blijven. Hij kijkt niet meer naar me om en ik zak op de grond.

Wanneer ik mijn ogen dicht doe terwijl ik op de grond klap, denk ik aan de laatste keer dat we bijelkaar sliepen.
Het leek een doodgewone dag, we deden doodgewone dingen, en hadden doodgewone sex.
Hij ging mij krielen omdat hij weet dat ik dat lekker vind. We gingen liggen in de "lievelings" en hebben de voor ons "doodnormale" woorden van de liefde naar elkaar uitgesproken.
Ondanks dat ik toen besefte dat ik gelukkig was, heb ik het blijkbaar niet in me opgenomen.

Want geluk was een paar dagen geleden doodgewoon